W uchwale z dnia z dnia 19 stycznia 2012 r. (Sygn. akt I KZP 18/11) Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów wskazał, że do zastosowania czy przedłużenia tymczasowego aresztowania nie wystarczy samo odwołanie się przez sąd do górnej granicy zagrożenia karą. Zanim sąd zdecyduje o areszcie lub jego przedłużeniu, musi ustalić (na podstawie okoliczności konkretnej sprawy), że właśnie temu oskarżonemu w tej konkretnej sprawie rzeczywiście grozi surowa kara. z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Starsburgu wynika natomiast, że grożąca surowa kara pozbawienia wolności może być podstawą stosowania tymczasowego aresztowania w zasadzie tylko w pierwszym okresie postępowania karnego. Natomiast później, zwłaszcza gdy jest to znacznie przedłużające się tymczasowe aresztowanie, może ono mieć miejsce zupełnie wyjątkowo, na przykład w wypadku sprawców przestępstw popełnionych w ramach zorganizowanej przestępczości, a świadkom składającym zeznania w tej samej sprawie lub osobom im bliskim, w razie uchylenia tymczasowego aresztowania, ze strony takiego podejrzanego (oskarżonego) grozi realne niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia. Europejski Trybunał Praw Człowieka w Starsburgu, który stwierdził w odniesieniu do kilku spraw z Polski, że „sama surowość grożącej oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz podejrzenie popełnienia przestępstwa NIE mogą stanowić wystarczającej podstawy do przedłużania tymczasowego.